گریه بهانه ای ست که عاشق ترم کنی؛

شاید مرا کبوتر جلدِ حرم کنی؛

آقای من؛ کلاغ به دردت نمیخورد؟!

از راه دور آمده ام تا باورم کنی؛

با ذوق و شوق آمده ام ای حضرتِ رئوف؛

فکری به حالِ رنگِ سیاهِ پرم کنی؛

زشتم قبول! بچه آهو که نیستم؛

باید نگاهِ معجزه بر جوهرم کنی؛

باید تو را به پهلوی زهرا قسم دهم؛

تا عاقبت به خیر ترین نوکرم کنی...

(وحید قاسمی)

منبع: اقلیم رهایی